افراد به دلایل مختلفی ورزش می کنند ، اما دو دلیل رایج برای ورزش کردن این است که مقداری چربی سوزانده و همچنین باعث افزایش عملکرد بدنی آنها شود. تحقیقات جدیدی که توسط دانشمندان دانشگاه هاروارد منتشر شده است یک مکانیسم را در هر دو نتیجه دخیل کرده است و دریافتند که موش هایی که از نظر مهندسی فاقد آنزیم خاص ( PHD3 ) هستند، افزایش قابل توجهی در استقامت ورزشی و ظرفیت چربی سوزی را نشان می دهند. در ادامه با نبض دیجیتال همراه باشید.
بیشتر سلولهای بدن ما قند را به عنوان منبع انرژی در نظر می گیرند اما وقتی قند بدن کاهش یابد در عوض چربی ها را تجزیه می کنند.
چگونگی عملکرد متابولیسم بدن و اینکه چه عواملی باعث جذب منابع مختلف انرژی در زمان های مختلف می شود، مورد علاقه دانشمندان بوده و در تلاشند برای ایجاد درمان های چاقی و درک بهتر اثرات فیزیولوژیکی ورزش راه حل هایی را پیدا کنند.
تیم هاروارد در جستجوی پاسخ به این سؤالات ، به بررسی عملکردهای آنزیمی موسوم به پرولیل هیدروکسیلاز 3 یا PHD3 پرداخت.
دانشمندان از طریق تحقیقات قبلی دریافتند كه این آنزیم در تنظیم متابولیسم چربی در بعضی از سرطان ها نقش دارد.
آنها این کار را با تغییر آنزیمی به نام ACC2 انجام دادند که از تبدیل شدن اسیدهای چرب به انرژی جلوگیری می کند.
بررسی نقش PHD3 ممکن است فراتر از سرطان باشد. این تیم آزمایشات خود را با سلول های موش های ایزوله شده در یک محیط غنی از قند آغاز کردند و مشاهده کردند که چگونه PHD3 آنزیم ACC2 را تغییر داده و ترمزها را در متابولیسم چربی اعمال می کند.
تکرار فرایند در یک محیط با قند کم ، آنزیم دیگری به نام AMPK را به بازی آورد که تغییرات شیمیایی را در ACC2 لغو می کند و به نوبه خود ، اسیدهای چرب را قادر می سازد که وارد سلول شوند و به عنوان منبع انرژی مورد استفاده قرار گیرند.
این سبک زندگی با کمبود انرژی، منجر به تغییرات شیمیایی آنزیم ACC2 در عضله قلب و اسکلت شد در حالی که تغییرات AMPK رو به افزایش بود.
در مرحله بعد ، تیم می خواست بداند كه اگر آنزیم PHD3 را از معادله به طور كامل حذف كنند، چه اتفاقی می افتد.
دانشمندان موش هایی بدون PHD3 را در نظر گرفتند و آنها را در طیف وسیعی از آزمایش های ورزش استقامتی قرار دادند.
مارسیا هایگیس ، نویسنده ارشد مطالعات می گوید: سوالی که پرسیدیم این بود که اگر PHD3 را از دست دهیم آیا این موضوع باعث افزایش ظرفیت چربی سوزی و تولید انرژی می شود و تأثیر مفیدی در عضله اسکلتی دارد یا خیر؟
به موشها به عنوان بخشی از آزمایش استفاده از تردمیل آموزش داده شد و آن هایی که فاقد آنزیم PHD3 بودند 40 درصد طولانی تر و 50 درصد بیشتر از گروه کنترل روی تردمیل دویدند و دارای استقامت ورزشی بیشتری بودند.
آنها همچنین حداکثر جذب اکسیژن (شاخص میزان مصرف اکسیژن و استقامت هوازی) را نشان دادند.
تجزیه و تحلیل پس از دوره های ورزشی نشان داد که موش های با کمبود PHD3 ، با افزایش میزان متابولیسم چربی روبرو شده و یک پروفایل متابولیکی متفاوت را داشتند.
هایگیس می گوید: دیدن این اثر بزرگ و چشمگیر در ظرفیت استقامت ورزشی موش ها بسیار هیجان انگیز بود که می تواند با حذف PHD3 مخصوص عضلات مجدداً تکرار شود.
در حالی که این موضوع به درک ما از نحوه سوخت و ساز بدن در هنگام ورزش اضافه می کند و مسیرهای جالب جدیدی را در طیف وسیع تحقیقاتی باز می کند ، لازم است کار دیگری انجام شود تا مشخص شود که PHD3 دقیقا چگونه کار می کند و اینکه آیا مهار آن می تواند اثرات منفی داشته باشد یا خیر.
هایگیس می گوید: درک بهتر این فرآیندها و مکانیسم های اساسی عملکرد PHD3 می تواند روزی به باز کردن برنامه های جدید در انسان مانند استراتژی های جدید برای درمان اختلالات عضلات کمک کند.
منبع » NewAtlas
