فیزیکدانان کوانتومی در دانشگاه گریفیت از پارادوکس جدیدی پرده برداری کرده اند که می گوید وقتی صحبت از عقاید طولانی مدت در مورد طبیعت می شود ، “چیزی باید بدهد”. نظریه کوانتومی در پیش بینی رفتارهای اشیاء ریز مانند اتم ها ، کاملاً عالی است. اما استفاده از آن در مقیاسهای بسیار بزرگتر از اتم ها ، به ویژه برای ناظران که این اندازه گیری ها را انجام می دهند، بسیار دشوار است.
در مقاله ای، یک تیم بین المللی به رهبری دانشگاه گریفیت در استرالیا موضوع پارادوکس را بررسی کردند. دانشیار اریک کاوالکانتی ، نویسنده ارشد نظریه در این مقاله گفت: این تناقض بدان معنی است که اگر تئوری کوانتومی برای توصیف ناظران کار کند ، دانشمندان باید یکی از سه فرضیه محبوب راجع به جهان را رد کنند.
- فرض اول این است که وقتی یک سنجش انجام می شود ، نتیجه مشاهده شده، یک واقعه واحد و واقعی در جهان است.
- فرض دوم این است که تنظیمات آزمایشی را می توان آزادانه انتخاب کرد و به ما این امکان را می دهد که کارآزمایی تصادفی انجام دهیم.
- فرض سوم این است که به محض انجام چنین انتخابی ، تأثیر آن نمی تواند سریعتر از نور در جهان پخش شود.
هر یک از این فرضیات اساسی کاملاً منطقی به نظر می رسد و اعتقاد گسترده ای دارد. با این حال ، هنوز اعتقاد بر این است که آزمایشهای کوانتومی را می توان حتی در سطح ناظران برای سیستمهای بزرگتر نیز تخصیص داد اما ما نشان می دهیم که یکی از این فرضیات گسترده باید اشتباه باشد!
این تیم پارادوکس را با تجزیه و تحلیل سناریو ذرات کوانتومی کاملاً مجزا که با یک “مشاهده گر” کوانتومی ترکیب شده را ایجاد کرند.
دکتر نورا تیسچلر می گوید: بر اساس سه فرض اساسی ، ما محدودیت ریاضی ای در نتایج تجربی این سناریو پیدا کردیم. اما در تئوری کوانتومی، هنگامی که برای ناظران اعمال می شود این محدودیت ها را نقض می کند.
در واقع ، ما قبلاً با استفاده از فوتون های درهم تنیده (ذرات نور) آزمایش معتبر و اصولی انجام داده ایم و ما یک نقض که تئوری کوانتومی پیش بینی کرده بود را پیدا کردیم.
پروفسور هوارد ویسممن ، رهبر پروژه و مدیر مرکز کوانتوم گریفیت گفت: برای اجرای دقیق تر پارادوکس، آزمایشی ترتیب داده شده که ناظر کوانتومی یک برنامه هوش مصنوعی در حد انسان که بر روی یک کامپیوتر عظیم کوانتومی اجرا می شود.
این یک آزمایش بسیار قانع کننده خواهد بود که آیا نظریه کوانتومی برای ناظران ناکام است ، یا اینکه یکی از سه فرض اساسی نادرست است. اما جواب قاطع این سوال احتمالاً ده ها سال زمان لازم دارد.
پروفسور ویسمن گفت: مدتهاست كه رایانه های كوانتومی ناتوانایی ما را در حل مشكلات سخت محاسباتی بر عهده دارند.
آنچه ما تا زمان شروع این تحقیق متوجه نشده ایم این است که آنها ممکن است به پاسخگویی به مشکلات سخت فلسفی ، ماهیت دنیای جسمی ، دنیای ذهنی و رابطه آنها کمک کنند.
منبع: phys
