فضا با ماهواره های قدیمی و بقایای زباله های فضایی در مدار کم ارتفاع زمین پر شده است و پرتاب ماهواره های جدید را به خطر می اندازد. براساس یک مطالعه جدید موثرترین راه حل مشکل زباله های فضایی طبق یک توافق بین المللی ( هزینه استفاده از مدار برای هر ماهواره ) جمع نکردن ماهواره ها و زباله های قدیمی است.
متیو بورگس اقتصاددان می گوید: هزینه های استفاده مداری باعث افزایش ارزش بلند مدت صنعت فضایی می شود. وی و همكارانش در مقاله ای در مجموعه مقالات آكادمی ملی علوم برای كاهش خطر برخورد ماهواره ای و آواربرداری مبلغ سالانه حدود 235000 دلار برای هر ماهواره در نظر گرفته که ارزش صنعت ماهواره را چهار برابر می كند.
فضا یک منبع مشترک است پس باید وقتی شرکت ها تصمیم به راه اندازی ماهواره دارند هزینه ای که ماهواره هایشان به اپراتورهای دیگر تحمیل می کند را محاسبه کنند. در حال حاظر سیاستی باید اجرا شود که اپراتورهای ماهواره را مستقیماً در هزینه هایی که برای سایر اپراتورها تحمیل می کنند، تأثیرگذار باشند.
در حال حاضر حدود 20،000 اشیاء از جمله ماهواره ها و زباله های فضایی در مدار کم ارتفاع زمین وجود دارد و سالانه اپراتورها ماهواره های بیشتری را راه اندازی می کنند که این کار خطر برخورد آنها را با زباله های فضایی افزایش می دهد.
اخیل رائو استادیار اقتصاد در کالج میدبوری و نویسنده اصلی این مقاله می گوید: تاکنون راه حلهای پیشنهادی نظیر از بین بردن بقایای فضایی از مدار به وسیله شبکه، هارپون ها یا لیزر عمدتاً فنی یا مدیریتی بوده اند و چون انگیزه های اپراتوری را تغییر نمی دهد مشکل را نیز برطرف نمی کند.
به عنوان مثال : از بین بردن زباله های فضایی ممکن است اپراتورها را به سمت راه اندازی ماهواره های بیشتر ترغیب کند که این امر منجر به شلوغی بیشتر مدار زمین، افزایش خطر برخورد و افزایش هزینه می شود. رائو افزود: این یک روش تشویقی مهندسی است و مهمترین چیز تغییر انگیزه ها و نگرش برای پرتاب ماهواره ها به مدار است.
رائو و همکارانش دریافتند که یک رویکرد بهتر برای مسئله زباله های فضایی ، اجرای هزینه استفاده از مدار است. هزینه های استفاده از مدار ممکن است به صورت مستقیم یا مجوزهای قابل معامله مخصوص مدار خاصی است زیرا ماهواره ها در مدارهای مختلف ممکن است خطرات مختلفی ایجاد کنند.
دانیل کافین استاد اقتصاد در دانشگاه کلرادو بولدر و همکار نویسنده در این زمینه می گوید: مهمترین چیز در این مدل این است که اپراتورهای ماهواره هزینه ریسک برخورد زباله ها را به سایر اپراتورها پرداخت کنند که این هزینه ها با گذشت زمان با توجه به استهلاک ماهواره افزایش می یابد. در این مدل هزینه با نرخ 14 درصد در سال افزایش می یابد و تا سال 2040 به حدود 235000 دلار سالانه برای هر ماهواره می رسد.
در این مطالعه رائو و همکارانش هزینه های استفاده از مداری را به طور معمول (یعنی دسترسی آزاد به فضا) با فن آوری هایی مانند از بین بردن زباله های فضایی مقایسه کردند. آنها دریافتند که هزینه های استفاده از مدار، اپراتورها را وادار می کند تا ارزش پیش بینی شده ماهواره های خود در برابر هزینه های صنعت را به محاسبات خود اضافه کنند. در صورتی که در سایر سناریوها، اپراتورها هنوز هم انگیزه ای برای رقابت در فضا داشتند و امیدوار بودند قبل از اینکه خیلی شلوغ شود ارزش خود را به دست آورند.
محققان دریافتند که با پرداخت هزینه های مدار، ارزش بلند مدت صنعت ماهواره از حدود 600 میلیارد دلار به حدود 3 تریلیون دلار افزایش می یابد که این افزایش ارزش ناشی از کاهش تصادفات و جایگزینی ماهواره های قدیمی است.
منبع: phys
