بر اساس مطالعه ای که توسط دانشگاه کوئین مری لندن انجام شد، شامل مارکرهای ژنتیکی علاوه بر عوامل خطر شناخته شده، آزمایشات را برای پیش بینی بیماری پارکینسون بهبود می بخشد.
در ادامه با ما در نبض دیجیتال همراه باشید.
بیماری پارکینسون دومین بیماری شایع نورودژنراتیو در سراسر جهان است. تا زمانی که این بیماری تشخیص داده شود، این بیماری باعث ﺁسیب های جبران ناپذیر و دائمی نمی شود.
شناسایی افرادی که در معرض خطر قرار دارند و یا قبلا این بیماری را تشخیص داده اند بهترین امید برای جلوگیری یا توسعه درمان های موثر پارکینسون است.
محققان ابتدا با استفاده از داده های بیش از 2000 بیمار مبتلا به پارکینسون و مقایسه آنها با نیم میلیون فرد کنترل شده در Biobank انگلیس، ارتباط برخی از عوامل خطرزا با پارکینسون را بررسی کردند.
عواملی مانند داشتن سابقه خانوادگی بیماری، عدم استعمال دخانیات، مصرف کم الکل، افسردگی، خواب آلودگی بیش از حد در روز، صرع و سابقه خانوادگی زوال عقل ارتباط انفرادی کمی با پارکینسون داشت.
عوامل خطر ژنتیکی نیز در بروز پارکینسون نقش دارند و با ترکیب عوامل ژنتیکی و عواملی که در بالا ذکر شد، توانایی پیش بینی پارکینسون با مقدار کمی بهبود می یابد.
محققان در ادامه نشان دادند که فعل و انفعالات بین عوامل خطر محیطی و ژنتیکی ممکن است برخی از خطرهای از دست رفته را توضیح دهد، و این امر در بهبود پیش بینی بیماری پارکینسون تاثیر به سزایی دارد.
نویسنده مسئول دکتر آلاستیر نویس از موسسه پزشکی پیشگیری Queen Wolfson اظهار داشت: “این نتایج شواهد دیگری را نشان می دهد که ما می توانیم گروهی را که در معرض خطر بیشتری از بیماری پارکینسون قرار دارند، شناسایی کنیم که می توانند کاندیداهای ایده آل برای آزمایش های دارویی محافظت از نورون یا سایر استراتژی های پیشگیری باشند. تحقیقات ما یک گام جلوتر در جهت تفکر در مورد پیشگیری از بیماری پارکینسون و اینکه چه کسانی بهترین گروه برای پیشگیری هستند، می باشد.
منبع: medicalxpress
