اخترشناسان از کشف یک بقایای ابرنواختر کهکشانی (SNR) در صورت فلکی سفه خبر داده اند. SNR تازه کشف شده نسبتاً بزرگ و از نظر نوری روشن است ، اما در باند رادیویی و اشعه ایکس ضعیف است. این یافته در مقاله ای که در 13 آگوست در مخزن پیش چاپ arXiv منتشر شده است.
SNR ها ساختارهای گسترده ای دارند که ناشی از انفجار ابرنواختر است. این مواد حاوی ماده خارج شده از انفجار وهمچنین سایر مواد بین ستاره ای که توسط عبور موج شوک از انفجار ابرنواختر است.
مطالعات بقایای ابرنواختر برای ستاره شناسان بسیار مهم است زیرا آنها نقش مهمی در تکامل کهکشان ها و پراکندگی عناصر سنگین ساخته شده در انفجار ابرنواختر به محیط میان ستاره ای (ISM) و تأمین انرژی مورد نیاز برای گرم کردن ISM دارند.
تیمی از اخترشناسان به سرپرستی رابرت A. فسن از کالج دارتموت در هانوفر ، نیوهمشایر ، از کشف یک SNR بزرگ در کهکشان راه شیری خبر می دهند. این ابرنواختر کهکشانی با نام G107.0 + 9.0 در صورت فلکی سفه با استفاده از یک تلسکوپ 130 میلی متری در رصدخانه آسمان نیومکزیکو مشخص شد. G107.0 + 9.0 در ابتدا به عنوان سحابی سیاره ای ضعف طبقه بندی شد ولی برخی از مطالعات نشان می دهد که ممکن است یک SNR ناشناخته باشد.
این تیم شواهدی را ارائه می دهند که نشان می دهد این سحابی یک SNR کهکشانی است که قبلاً ناشناخته بود.
مشاهدات نشان می دهد که G107.0 + 9.0 دارای شکل تقریباً کروی است و قطر آن بین 244 تا 326 سال نوری است و همین امر آن را به یکی از بزرگترین SNR های کهکشانی که تاکنون شناخته شده است تبدیل می کند. تخمین زده می شود که SNR در حدود 4،900 تا 6،500 سال نوری پیش از زمین بوجود آمده است.
به گفته نویسندگان مقاله ، وجود هر دو رشته تابشی و غیر تابشی موجود در سرچشمه ، و همزمانی رشته های هیدروژن-آلفا بلافاصله جلوتر از انتشار روشن [O III] در امتداد شمال غربی آن و همچنین کروی بودن آن است که باعث تاییدیه وجود SNR می شود.
علاوه بر این ، مورفولوژی ساختار انتشار نوری غنی از قطعه G107.0 + 9.0 نیز نشانگر ماهیت SNR شیء است.
دانشمندان افزودند که پیگیری طیف سنجی متوسط اشعه ایکس تا زیاد پراکندگی در ستاره های درخشان که در پشت G107.0 + 9.0 قرار دارند می تواند به منظور ارائه بینش بیشتر در مورد خواص این SNR ضروری باشد.
منبع: phys
